Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Ατέλιοτες μέρες χορίς νόημα

Μια μοναχική μέρα φτάνει στο τέλος της.
Ίσος μέσα απο όλες αυτές τις σκέψεις να σκεύτηκα για λίγο
Ό,τι σκεύτηκες και εσύ
Είμαι εδώ. Συνεχίζω να αναπνέω, να βλέπω, να υπάρχω.
Όμως η παρουσία μου σε αυτό τον κόσμο ίσος και να μην είναι τόσο υπολογίσιμη.
Σταμάτησα να έχω συνήθιες. Ίσος σταμάτησα να υπάρχω για πολλούς. Υπάρχω όμως για όλους?
Θέτω συνεχώς ερωτήματα στον εαυτό μου. Παράξενα ερωτήματα που συνήθος μένουν αναπάντητα.
Και πάλι εδω θα είμαι αύριο. Να σκεύτομαι τα ίδια. Κάνοντας τίποτα. Χαραμίζοντας τον εαυτό μου για άλλη μια μέρα χωρίς νόημα, για άλλη μια μέρα της ανούσιας ζωής μου θα αναρωτιέμε πράγματα συμαντικά και ασύμαντα στα οποία στο πέρασμα των σκέψεων αυτών μερικές φορές μπορεί και να τρέξει ένα δάκρι. Ναι δάκρι. Απλά για να με ρίξει ακόμη 10 μέτρα πιο βαθιά απο εκεί που πιγόμουν.

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

ΔΙΑΓΡΑΦΗ

Ξεκίνησα να γράφω το τι με απασχολούσε τισ τελεφτέες βδομαδες ως την πρώτη έξοδο κυνδίνου αυτό το blog
Θέλω να γράψω τόσα πολλά και δεν ξέρω απο που να ξεκινήσω και ξαφνικά σαν έγραφα όλη αυτη η μελαγχολία........πέρασε.....
όσα ξεκίνισα να γράφω τα έκανα διαγραφή και ξαναξεκινώ να γράφω (τουλάχιστων για σήμερα) κάτι χαρούμενο. κάτι καλο.

Άνθρωποι εκατομύρια
Ψυχές χαμένες και εξαφανισμένες πολλές
Όμως μεσα απο όλουσ αυτούς μονο λίγοι αξίζουν
Αξίες μετριμένες στα δάχτιλα.
Ίσος να είμαι ακόμη στην αρχή της ζωής μου αλλά έχω γνωρίσει πολλούσ ανθρώπους. Δέθηκα μαζί τους και η κατάληξη ήταν το απόλητο χαος.
Οι άνθρωποι που πραγματικά αξίζουν πλέον είναι λίγοι. Σε άλλους αξίζουν άνθρωποι σκάρτοι άνθρωποι που μόνο πόνο ξερουν να δίνουν.
Εσένα όμως σε γνώρισα, σε αγάπησα, δεθηκα μαζι σου. μου έδιξες κάτι άλλο. απο τα μάτια τα δικά σου γνώρισα ενα κόσμο αλιότηκο. ενα κόσμο μέσα απο τα μάτια και την ψυχή σου
και σου λέω πως ο κόσμος ο δικός σου είναι ο πιο ωρέος κόσμος στον οποίο έχω εισβάλει μέχρι τώρα. Και μέσα απο εσένα αγάπησα αυτό που αγαπάς. δάκρισα γι' αυτό που δάκρισες. Και τώρα μου χαρίζεις την ευχαρίστιση του να συνυπάρχω και εγώ ανάμεσα σε εσένα. ΌΧΙ δεν σου γράφω για να σου πω πως σε αγαπώ. Γράφω αυτο εδώ για να σου πω ενα μεγάλο ευχαριστώ. Ευχαριστώ που με άφησες να εισβάλω στην ζωή σου, που μου έδιξες τον κόσμο σου. τον κόσμο που πολλοί έχουν απο αιώνες απαγορευμένο.που με άφησες να γνωρίσω τους υπέροχουσ άνθρωπους που υπάρχουν μετρημένοι στα δάχτηλα των χεριών σου, που με άφησες να σε αποκαλέσω ΦΙΛΟ γιατί σήμερα η λέξη αυτή έχει χαθεί απο το λεξιλόγιο των ανθρόπων και μόνο μα μόνο μερικοί σαν εσένα αξίζουν να έχουν μερικούς απο αυτούς. Να προσέχεις και να την προσέχεις και εσύ . Εσύ που της πείρες τα μυαλά, δεν σε ξεχασα. Σε ευχαριστώ και εσένα. Γιατί σε ευχαριστώ? Οι λόγοι είναι αυτονόητοι νομίζω. Σου έχω εμπιστοσήνη ακόμη και αν δεν σε γνωρίζω τόσο καλα. Μπίκες στην ζωή της και την άλλαξες την έκανες να χαμογελάσει ξανα. οχι να γελάσει. να χαμογελάσει, γιατί όπως και εγώ έτσι και αυτή ξέχασε πως είναι το να χαμογελάς και να εννοείς το κάθε κλάσμα του δεφτερολέπτου που περνά χαμογελόντας όπως και εγώ, σε ευχαριστώ που την έκανες να ξαναυπάρξει και να ανεβεί στην επιφάνεια ξανα και να χαμογελά όπωσ της αξίζει. Μην δακρίσεις. Αλλά θυμίσου την πρώτη εικόνα που είχα σχηματίσει για σένα. Και χαμογέλα και εσύ. Πάρε και εσύ λίγη χαρά απο αυτή που δίνεις, χαμογέλα με την καρδια σου και αμα θες γέλα κιόλας, αρκή να είναι απο καρδιάς. Λένε πως ότι δίνεις πέρνεις. Δίνεις την χαρα και την ευτυχία αλλά πάρε και εσύ μερική απο αυτή που σου δίνουν. Εκτίμα κάθε μοναδική στιγμη που περνά, σταμάτα να ακούς βλακείες απο τον κάθε ψυχολογικα ανασφαλή ανθρωπο που προσπαθεί ν σου ρίξει το ηθικό. Χαλάρωσε άνηξε ενα μπουκάλι κρασί και απόλαφσε την διαδρομή του υπέροχου ταξιδιού που ξεκινά γιατί αξίζει και στις 2.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Κόσμος Εκτός Τροχιάς

Ερχόμαστε και φεύγουμαι . Γενιόμαστε και πεθαίνουμε. Αυτό που παραμένει είναι μονάχα οι αναμνήσεις. Καταπιαννόμαστε πάντοτε απο αυτά που ακούμε. Λόγια τα οποία δεν σιμωαδίζουν με την απλή λογική. Σενάρεια. Τύποποιημένες εικόνες. Άχριστες ελπίδες που σε οδηγού σε μια τάση φυγής για το αγνωστο.

Είμαι εδω. Ακομη είμαι εδω και πνίγομε σε ενα βαθή πιγάδη της μαύρης μου ψυχης. Μονάχα για να μίνω εδω. Να περιμένω. Μέχρι το άπιαστο τέλος.
Απλα και μόνο ζω με την ελπίδα ότι οι ελπίδες δεν εχουν χαθεί. Δεν βρίσκω πλέον νόημα στην ζωή μου. Απλά στέκομαι εδω, απαθής. Και περιμένω ποτε κάποιος θα ρθεί και θα μου δώσει ένα χαστούκι απο την πραγματικότητα και πάλι και να με ξαναρίξει στο βυθό της ονειρικήσ πλάνης, που εγώ ο ίδιος δημιούργησα για να ξεφύγω απο την απεσιόδοξη αυτή πραγματικότητα.
Να βυθίζωμε στον εαυτό μου για ώρεσ που μοίαζουν με αιώνες.  και να περιμένω εδώ πως κάποτε κάποιος, σαν εσένα, θα περάσει ξανα να με φέρει πίσο, εδώ. Μέχρι τότε θα κλίνω τον εαυτό μου σε ένα φέρτρο γεμάτο καρφιά απο φοβους περιμένοντας το μεγάλο τέλος η απλα την καινούργια αρχή που κάποιος θα μου δίξει και θα μου χαρίσει

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Για Εσενα

Εσένα... Ποσο λίγο σε γνωρίζω κι όμως νιώθω την αναγκη να σου πω. Ποσο πολύ έχω την ανάγκη να σε αγκαλιάσω
Ξάγριπνος εδώ να κάθομε και να γράφω για εσενα σε ενα blog το οποιο πιθανόν να μην διαβαστει ποτέ. Σε ενα σκοτεινο σεντούκι κλείδωσα την ψυχη μου, μεσα εκεί. Εκει που δισβατα περνα ανθρωπινη πνοη... ξεχασα ποιος είμαι. θυμαμαι όμως το χρώμα της ψυχης σου.
Ξεδιαληνω της εικόνες στο μυαλό μου. Προσπαθώ σιγά σιγά να ξαναβρώ τον εαυτό μου. αυτή τη φορά όμωσ με ψαχνω σε εσένα.
Ψαχνω να βρω παριγορια σ'αυτα τα ανορθόγραφα λόγια.
Μηπωσ βρω ξανα τον εαυτο μου. Λεγοντασ τα καπου . Βγάζοντας τα απο μέσα μου ίσοσ επιστρέψω ξανα εκεί. Εκεί οπου άφησα παραμελημένη την δική μου ψυχη!